Den bedende munken ved Tinnsjøen 87 år i dag

I kveld hyllet vi bror Robert, den bedende munken fra Tinn i Telemark i forbindelse med gudstjenesten i Kristi himmelfartskapellet. Den stillfarne amerikaneren, har oppholdt seg mer enn 50 år på den vesle husmannsplassen i ulendt terreng på en høyde over Tinnsjøen, og snakker 'tinndøl' bedre enn lokalbefolkningen. Han er 87  år i dag.

I en liten kommunitet - Hylland munkelyd - lever bror Robert sammen med noen andre munker, et stillferdig liv i bønn. Han er en forunderlig mann som bærer med seg Guds nærvær, og har du møtt ham glemmer du det aldri.

Finn-Rune Stabell, som kjenner fader Robert godt, leste to dikt i anledning 87 års dagen. Det ene er skrever av søster Eva Dahl ved Engen kloster:

Munken i Tinn Austbygd

Det stend ei søyle av signing
ved Tinnsjøens bratte skrent
med hender strakte ut over verda
med augo mot himmelen vendt.

Han ber om kjærleik og miskunn
for alle som bur på jord.
Han kjenner den børa dei ber på.
Kvar fattig, kvar liten og stor.

Der har han stade i skogen
i førti og fleire år
med vatnet fraus steinfast i bekken
og foten vært sliten og sår.

Der har han stade på skrenten
med vårsol på vollen skein.
Og vindane leika i lauet
og fuglane fløyta frå grein.

Han kom i sin beste alder
no er han av elde brekt
men anden og kraften i bøna
fekk vinterens frost ikkje knekt.

Ein gong vil ei grav i skogen
ved Tinnsjøens bratte skrent
få vera ei bøn for all jorda
og aldri den bøna vert endt.

Det andre diktet har Finn-Rune Stabell skrevet:

Lønnetre i Hylland

Det var en søndag
i oktober og solen
var gått ned.

Han stod der
under treet
det var et lønnetre

Han stod der
gammelmunken vi
andre kunne se

at mannen treet
lyste og rundt var
ro og fred

et knippe gule blader
et knippe av hans smil

var solen vi så lyse og
jaget bort var vår tvil.

Billedtekst: Fader Robert, meg, Finn-Rune Stabell og munken Serafim. Bildet er tatt 29. september 2010.